Ella valt.
Ja, ze valt gewoon. Ze vlijt zich niet neer, nee, ze laat zich gewoon los en raakt met een doffe bons de vloer, nu de koude badkamervloer, waar ze blijft liggen. De douchte loopt. Straaltjes water lopen over haar naakte rug, niet onprettig, maar slechts warmte op één deel van haar lichaam, de rest blijft koud. En ongewassen.
Ella is gevallen.
Zoals eerder nu dan weer het vallen ongedaan maken. Ze gaat het gevecht aan met de zwaartekracht, ze gaat alles in haar mobiliseren om rechtop te kunnen zijn.
Gelukkig is ze niet alleen, Daar zijn twee metalen chromen stangen die naar haar lonken. ‘Gebruik mij.’ Een kracht van buitenaf. Hulp. Ondersteuning.

Ella pakt en houdt vast.
Ze houdt vast en hijgt. De douche loopt. Haar hart bonst, haar billen worden koud. Hier blijven liggen? Even rusten. Dan weer opnieuw proberen. Later, later, dan heeft ze weer kracht om zich op te richten, de douche uit te zetten en naar bed te gaan. Alwaar ze weer zal vallen, gewoon zal vallen en weg zal kruipen tussen witte lakens.